(نقطه آغاز)

به نام خدای عقل و احساس (کالبد زمین ندارد ژن وفا!) به باغ شب ، عطر ماهتاب چو گُلی زیبا میدرخشد او می پراکند به قلب عاشقان زمین رایحه ای خوش تر زِ هزاران بو اما نشسته است غمی عجیب  بر گُرده مشام من امشب یخ کرده است جسم لرزانم می سوزد روح من در یک تب در جست و جوی یک جمله خوب در تکاپوی یک روزنه درک صدایی در سکوتم نعره برآرد ترک کن دنیا را ترک می ترسم زِ هیبت پرخشمش گاه چون عربده کشی شرور گاه گریه ,کالبد,زمین,ندارد ...ادامه مطلب